دانشجو: آقای سعدی رسولی
استاد راهنما: دکتر محسن فلاح زواره زمان: چهارشنبه ۲۷ بهمن ماه ۱۴۰۰ ساعت: ۱۶:۰۰ لینک ورود به جلسه
چکیده:
رفتار عابران‌پیاده توسط عوامل انسانی و فاکتورهای روانی متعددی دچار تغییرات میشود، در نتیجه یکی از عناصر مهم در ایمنی عابران‌پیاده، توانایی درک خطر، یعنی پیش‌بینی منبع بالقوه خطر است. یکی از حرکات پرخطر عابران‌پیاده که بعضا باعث بروز تصادفات میشود، حرکت عرضی از راه می‌باشد. ایمنی ترافیک و به دنبال آن ایمنی عابران‌پیاده یکی از مشکلات کشورهای مختلف بوده است زیرا بیشترین تلفات در تصادفات جاده‌ای را عابران‌پیاده شامل میشود. کشورهای توسعه‌یافته با بررسی مطالعات مختلف و ایجاد تکنولوژی‌های جدید و مطالعه بر روی میزان دقت و اثربخشی این تکنولوژی‌ها توانسته‌اند تا حدود قابل توجهی میزان ایمنی جاده‌ای را بهبود ببخشند. یکی از تکنولوژی‌هایی که در سال‌های اخیر تولید آن آغاز شده و توجه خیلی از محققان در زمینه ایمنی ترافیک را به خود جلب کرده است، تکنولوژی جدید خودروهای کاملا خودران می‌باشد. هر چند این تکنولوژی هنوز وارد بازار فروش به عنوان خودروهای شخصی نشده است، ولی در بسیاری از کشورهای توسعه‌یافته مانند آمریکا توجه خاصی به این تکنولوژی شده و مطالعات زیادی در این باره انجام شده است. متاسفانه در کشورهای در حال توسعه مانند ایران در زمینه ایمنی عابران‌پیاده در هنگام گذر عرضی از خیابان و نیز مطالعه بر روی میزان اثربخشی و کارایی تکنولوژی جدید خودروهای کاملا خودران مطالعه‌ای انجام نشده است. لذا لازم است که در این مورد تحقیقاتی در مورد حرکت عرضی عابران‌پیاده و عوامل تاثیرگذار بر روی آن و همچنین میزان اثربخشی و ایمنیت تکنولوژی خوروهای کاملا خودران صورت پذیرد تا بر اساس نتایج حاصله، تمهیدات لازم برای طراحی ایمنتر تسهیلات پیاده‌روی انجام شود. در این پژوهش دو هدف اصلی دنبال شد. اول این‌که فاکتورهای تاثیرگذار(جمعیت‌شناختی، درک از خطر، تعامل با جامعه، رفتارشناسی عابران‌پیاده، پذیرش تکنولوژی خودوهای کاملا خودران و تعامل با تکنولوژی جدید) که هر کدام از این متغییرها در مطالعات پیشین به‌کار گرفته شده‌اند، بر انتخاب سرفاصله مناسب عابران‌پیاده در هنگام عبور عرضی از خیابان در جلوی خودروهای معمولی و خودروهای کاملا خودران سنجیده شد و نوع تاثیرگذاری آنها مشخص گردید. هدف دوم این بودکه نگرش مردم(در اینجا شرکت‌کنندگان) نسبت به تکنولوژی جدید خودروهای کاملا خودران، از نظر اعتماد به این سیستم بررسی شد. روش‌شناسی پژوهش: در این پژوهش با استفاده از تکنولوژی واقعیت مجازی، یک محیط خیابانی شبیه‌سازی شد که در آن تعدادی خودرو در ۸ سناریو مختلف از جلوی شرکت‌کنندگان عبور میکردند. شرکت‌کنندگان وارد محیط آزمایشگاهی شده و بعد از دریافت توضیحات لازم، پرسشنامه جمعیت‌شناختی، درک از خطر، تعامل با جامعه و رفتارشناسی عابران‌پیاده را تکمیل کردند. سپس سناریوهای مربوط به خودروهای معمولی را تکمیل کردند. در ادامه یک فیلم کوتاه در مورد معرفی خودروهای کاملا خودران برای شرکت‌کنندگان نمایش داده شد. شرکت‌کنندگان در ادامه پرسشنامه مربوط به پذیرش تکنولوژی خودروهای کاملا خودران و تعامل با تکنولوژی جدید را تکمیل کرده و نیز در آخر سناریوهای مربوط به خودروهای کاملا خودران را انجام دادند. هر کدام از سناریو برای هر شرکت‌کننده ۳ بار تکرار شد. سرفاصله مناسب برای هر سناریو از ۰۵/۰ ثانیه شروع و به طور سعودی(هر نیم ثانیه) تا ۶ ثانیه متعییر بود که شرکت‌کنندگان باید مناسب‌ترین سرفاصله را انتخاب میکردند. همچنین در هر سناریو سرعت خودروهای نزدیک‌شونده از شرکت‌کنندگان پرسیده شد. یافته‌ها: یافته‌ها نشان میدهد که اختلاف سرفاصله بین خودروهای معمولی و خودروهای کاملا خودران توسط شرکت‌کنندگان در محیط واقعیت مجازی معنادار بود(p<۰.۰۰۵). همچنین مدل‌های پیشنهادی در پژوهش حاضر نتایج قابل قبولی را نشان دادند. نتیجه‌گیری:نتایج این پژوهش که با اکثر مطالعات گذشته همخوانی دارد، نشان می دهد که تکنولوژی واقعیت مجازی ابزاری کارآمد برای شبیه‌سازی در زمینه ایمنی ترافیک می‌باشد. در سناریوهایی که خط عابرپیاده در خیابان وجود داشت، شرکت‌کنندگان ایمنی بیشتری را احساس کرده و سرفاصله‌های کوچکتری را انتخاب کردند. همچنین شرکت‌کندگان در حضور خودروهای کاملا خودران سرفاصله‌های کوچکتری را انتخاب کرده و احساس ایمنی بیشتری داشتند. درکل مردان نسبت به زنان رسیک‌پذیرتر بودند.
نشانی مطلب در وبگاه دانشکده فنی و مهندسی: http://khu.ac.ir/find-60.9760.64257.fa.html برگشت به اصل مطلب